بنا بر آنچه که تاریخ‌نویسان گفته‌اند بعضی از آن‌ها سال ولادت او را ۵۱۳ و بعضی سال ولادتش را ۵۳۷ هجری. ق می‌دانند.

 او در قریه کدکن یا شادیاخ که در آن زمان از توابع شهر نیشابور بوده به دنیا آمد.

 از دوران کودکی او اطلاعی در دست نیست جز اینکه پدرش در شهر شادیاخ به شغل عطاری که همان دارو فروشی بود مشغول بوده و بعد از وفات پدر، فریدالدین کار پدر را ادامه می‌دهد و به شغل عطاری مشغول می‌شود.

 او در این هنگام نیز طبابت می‌کرده است تا زمانی که آن انقلاب روحی در وی به وجود آمد.

 پس از تغییر حال، در سِلک صوفیان و عارفان درآمد.

 عاقبت پس از سفر‌های متعدد، در زادگاه خود رحل اقامت افکند. در مورد وفات او نیز گفته‌های مختلفی بیان شده، ولی بنا بر تحقیقاتی که انجام گرفته بیشتر محققان سال وفات او را ۶۲۷ هجری. ق دانسته اند.

 عطار به حق از شاعران بزرگ متصوفه است که کلام ساده و گیرنده او با عشق و شوقی سوزان همراه می‌‏باشد.

 زبان نرم و گفتار دل انگیزش که از دلی سوخته و عاشق و شیدا بر می‏‌آید، حقایق عرفانی را به نحوی خاص در دل‏‌ها جایگزین می‏‌سازد.

 غیر از دیوان مفصّل عطار، مثنوی‏‌های متعدد او مانند اسرارنامه، الهی‌‏نامه، مصیبت‏‌نامه، خسرونامه و لسان‏‌الغیب و... مشهورند.

 معروفترین مثنوی‏‌های عطار، منطق‏‌الطیر نام دارد و کتاب تذکرة الاولیاء در بیان مقامات عرفا نیز از آثار مشهور منثور اوست.