در هفدهم ربیع الاول سال 53 قبل از هجرت بنابه قول بسیاری از علمای مسلمان، پیامبر بزرگ اسلام، حضرت محمد (ص) در شهر مکه قدم به عرصه حیات نهاد.
خرين پيامبر الهی در 17 ربيع الاوّل از پدری به نام "عبدالله بن عبدالمطلب" و مادری به نام " آمنه بنت وهب" ديده به جهان گشود و با انوار رخسار و جمال منوّرش، جهان تيره و تاريک، به ويژه عربستان را روشن گردانيد.
در این هنگام عبدالمطلب جد آن حضرت، سرپرستی ایشان را به عهده گرفت. اما آن بزرگوار نیز پس از دو سال درگذشت و بدین ترتیب حضرت محمد (ص) در هشت سالگی تحت توجه و سرپرستی، ابوطالب، عموی خویش قرار گرفت.
حضرت محمد (ص) از دوازده سالگی به اتفاق عموی خود به سفرهای تجاری می رفت و به سبب راستگویی و قابلیت اعتماد بسیار، مردم به وی لقب امین داده بودند.
آن حضرت در آغاز جوانی برای رهایی از پلیدی های عصر جاهلی و نیز اندیشه در جهان آفرینش، به غار حرا در نزدیکی مکه پناه می برد و در آنجا ساعتها عبادت می کرد . هنگامی که چهل سال از عمر پربرکت پیامبر اکرم (ص) گذشته بود، جبرئیل بر آن حضرت نازل شد و پیام خداوند یکتا را مبنی بر پیامبری ایشان، ابلاغ کرد.
بدین ترتیب حضرت محمد (ص) آخرین رسول و فرستاده خدا وظیفه هدایت مردم به سوی توحید و یکتاپرستی را به عهده گرفت. رسول گرامی اسلام (ص) در مدت رسالت خویش با تحمل سختی های فراوان، بت پرستی را در حجاز ریشه کن کرد و حکومتی مبتنی بر تعالیم کامل و متعالی اسلام برپا نمود.
ضمن عرض تبریک به مناسبت میلاد فرخنده این خورشید پرفروغ هدایت، سخنی گرانب ها از آن بزرگوار را نقل می کنیم که فرمود: «سه چیز است که در هرکس باشد خصلت ایمان را کامل ساخته است: چون خشنود شد، خشنودیش او را به راه باطل نبرد و چون خشمگین شد، خشمش او را از حق دور نکند و چون قدرت یافت، به آنچه حقش نیست دست نیندازد.»
 امام جعفر صادق (ع) در روز جمعه، به هنگام طلوع فجر و به روايتی در روز دوشنبه، هفدهم ربيع‏الاوّل سال 83 قمری ديده به جهان گشود و عالم انسانی را با انوار طيّبه خويش تابناک نمود. پدرش امام محمد باقر)ع ( وی را به نام عموی نياکانش جعفر طيّار(ع)، "جعفر" نام نهاد.
آن حضرت دوازده سال از عمر خود را در کنار جدش امام سجاد (ع) و نوزده سال را در کنار پدرش امام محمد باقر (ع) گذراند و در سال 148 هجری قمری به شهادت رسید. دوران زندگی این امام بزرگوار، عصر شکوفایی علم و دانش، تفسیر قرآن و نشر علوم گوناگون بود.
این دوران که مصادف با سقوط بنی امیه و روی کارآمدن بنی عباس بود، فرصت مناسبی برای امام صادق (ع) فراهم آورد تا مردم را از حقایق و تعلیمات دین مبین اسلام آگاه و نخستین دانشگاه بزرگ اسلامی را پایه گذاری کند.امام صادق (ع) علاوه بر آگاهی عمیق از علوم و معارف اسلامی، بر علوم مختلفی ازجمله طب، شیمی، ریاصی و بسیاری فنون دیگر احاطه کامل داشت. دوستداران علم و دانش در هر زمینه به محضر آن حضرت شرفیاب می شدند و درباره هر موضوع علمی و دینی که می خواستند از آن حضرت سوال می کردند.امام صادق (ع) نیز به فراخور استعداد و فهم هر شخص به او پاسخ می داد. حدود چهار هزار شاگرد برجسته در محفل درس امام صادق (ع) تربیت شدند و دانشمندانی همچون جابربن حیّان، شیمیدان معروف و کاشف گوگرد، از دانش ایشان بهره بردند.ضمن عرض تبریک به مناسبت میلاد مبارک این امام هُمام، سخنی زیبا از آن حضرت را نقل می کنیم که فرمود: «دانش بجویید و همراه با کسب دانش، خود را با بردباری و وقار زینت بخشید و نسبت به کسی که به او دانش می آموزید فروتن باشید.»